Edward Kaczmarek – żołnierz Narodowej Organizacji Bojowej, nastoletni więzień niemiecki.
Urodził się 17 marca 1925 roku w Gołuskach, powiat poznański. W momencie wybuchu II wojny światowej miał 14 lat. W dniu 10 września 1939 roku Niemcy zajęli Poznań. Niemal natychmiast okupant niemiecki rozpoczął egzekucje i wysiedlenia ludności polskiej i żydowskiej. Wielkopolska została włączona do Rzeszy Niemieckiej jako Kraj Warty. Językiem urzędowym stał się język niemiecki. Niemcy wprowadzili także obowiązek pracy dla wszystkich powyżej 14 roku życia. Edward Kaczmarek podjął pracę jako woźnica.
Pod okupacją Polacy szybko zaczęli organizować konspirację. W dniu 16 listopada 1939 roku działacze Stronnictwa Narodowego (SN) powołali konspiracyjną organizację wojskową – Narodową Organizację Bojową (NOB). Kaczmarek włączył się w działania ruchu oporu, wstępując do NOB na terenie Gołusek. Był żołnierzem w „piątce” Ignacego Leśnego. Ze względu na wykonywaną pracę uczestniczył w kolportowaniu wydawanego przez Stronnictwo Narodowe pisma „Polska Narodowa”.
Edward Kaczmarek został aresztowany przez gestapo 16 kwietnia 1941 roku i osadzony w poznańskim Forcie VII. Fort VII był pierwszym obozem koncentracyjnym utworzonym przez Niemców na okupowanych ziemiach polskich. Na terenie Wielkopolski był największym ośrodkiem eksterminacji polskiej ludności cywilnej. Był także pierwszym obozem, w którym Niemcy w testowej komorze gazowej użyli gazu do masowego mordowania Polaków.
W dniu 1 maja 1942 roku, po prawie rocznym śledztwie, wyrokiem niemieckiego Wyższego Sądu Rejonowego w Poznaniu (OLG Posen) Edward Kaczmarek został skazany na 4 lata obozu karnego. Osadzono go w niemieckim ciężkim więzieniu we Wronkach, gdzie zmarł 10 grudnia 1942 roku. Miał 17 lat.
dr Rafał Sierchuła/Bożena Wołek
