Eleonora Ficowska z d. Dobranow – Rosjanka z pochodzenia, ur. 20.05.1900 r. w osadzie Bogurłak koło Manuniska w Krasnojarskim Kraju na Syberii, córka Piotra i Paraskewii (z d. Urybina).
W wieku 19 lat wyjechała do rodziny do Krasnojarska, gdzie poznała swego przyszłego męża Alojzego Ficowskiego, wówczas jeńca wojennego ck armii. Latem 1922 r. wraz z mężem przyjechała do Polski. Mieszkała najpierw we Lwowie, gdzie w 1933 r. ukończyła dwuletnią szkołę położniczą. Wkrótce potem przeniosła się do Leżajska i pracowała tam jako prywatna położna. Przez męża, absolwenta filozofii na UJK i nauczyciela gimnazjalnego, zetknęła się z ruchem narodowym.
W NOW od 1942 r., zwerbowana przez Ludwika Więcława. Pełniła funkcję sanitariuszki i informatorki wywiadu. Po wkroczeniu wojsk sowieckich nadal pozostawała w narodowej konspiracji, zbierając informacje wywiadowcze dla L. Więcława – komendanta powiatowego, a od stycznia 1946 inspektora łańcuckiego NOW (NZW). W październiku 1946 r. wyjechała do Szczecina, gdzie pracowała najpierw jako pielęgniarka w szpitalu miejskim i szpitalu PCK, a później jako prywatna położna. Aresztowana 29.10.1948 r., wyrokiem WSR w Rzeszowie z 8.02.1949 r. została skazana na karę łączną 8 lat więzienia. Dalsze losy nieznane.
Źródła:
Archiwum Delegatury Urzędu Ochrony Państwa w Rzeszowie, sygn. 999/III, Akta śledcze przeciwko E. Ficowskiej;
Archiwum Państwowe w Rzeszowie, Zespół Wojskowa Prokuratura Rejonowa, sygn. 4375/48-50, Akta nadzoru w sprawie przeciwko E. Ficowskiej.
Krzysztof Kaczmarski
