Józef Walkowiak – żołnierz Narodowej Organizacji Bojowej, zakatowany przez gestapo w Forcie VII w Poznaniu.
Urodził się w marcu 1909 roku. Wiemy, że służył w Wojsku Polskim. Po odbyciu służby zasadniczej został przeniesiony do rezerwy. Osiedlił się w Dachowej, powiat poznański. Prowadził gospodarstwo rolne.
Po zajęciu Wielkopolski w 1939 roku przez Niemców została ona włączona do Rzeszy Niemieckiej jako Kraj Warty. Niemal natychmiast okupant niemiecki rozpoczął egzekucje i wysiedlenia ludności polskiej i żydowskiej. Językiem urzędowym stał się język niemiecki. Pod okupacją Polacy szybko zaczęli organizować konspirację. W dniu 16 listopada 1939 roku działacze Stronnictwa Narodowego (SN) powołali konspiracyjną organizację wojskową – Narodową Organizację Bojową (NOB). Józef Walkowiak włączył się w działania niepodległościowe. Został zaprzysiężony do NOB w Obwodzie Kórnik kryptonim „Topola”. Pełnił funkcję instruktora szkolenia wojskowego.
Niemieckie gestapo intensywnie rozpracowywało polski ruch oporu. Na skutek dekonspiracji i zwerbowania w NOB agentów organizacja została rozbita. Józef Walkowiak został aresztowany przez gestapo na przełomie września i października 1942 roku i osadzony w poznańskim Forcie VII. Fort VII był pierwszym obozem koncentracyjnym utworzonym przez Niemców na okupowanych ziemiach polskich. Na terenie Wielkopolski był największym ośrodkiem eksterminacji polskiej ludności cywilnej. Był także pierwszym obozem, w którym Niemcy w testowej komorze gazowej użyli gazu do masowego mordowania Polaków.
W Forcie VII Józef Walkowiak był bestialsko torturowany przez gestapowców. Zmarł w dniu 6 października 1942 roku na skutek obrażeń odniesionych podczas śledztwa. Oficjalną przyczyną zgonu było zaburzenie krążenia. Miał 33 lata.
dr Rafał Sierchuła/Bożena Wołek
