Kategoria: Artykuły i opracowania

Operacja „Burza” 1944 w Obwodzie AK „Tygrys” nr 6 i Powiecie XIII/1 NSZ
W 1943 roku Niemcy poniosły klęskę pod Łukiem Kurskim i Stalingradem. W tej sytuacji polityczno-militarnej komendant główny AK, gen. bryg. Tadeusz Komorowski „Bór” w dniu 20 listopada 1943 r. wydał rozkazy informujące o zmianie koncepcji powstania powszechnego, zastępując je akcją „Burza”.

W dziejach Okręgu Lubelskiego NSZ dają się wyodrębnić pewne charakterystyczne okresy. Pierwszy z nich – od 1 września 1942 do czerwca 1943 roku – to okres powstania organizacji na Lubelszczyźnie i kształtowania się komendy okręgu w podstawowym składzie.

Dzień 22 lipca bardzo uroczyście obchodzono w Polsce Ludowej. Wszak było to nowe, komunistyczne „święto”, które miało zastąpić Dzień Niepodległości 11 listopada. Nazwa „22 Lipca” utrwalana była w nazwie zakładów produkcyjnych, w nazwach ulic i imionach szkół. 22 lipca stał się też osobistym świętem niejakiej Izabeli Sierakowskiej, oczywiście do czasu, gdy kilka lat temu została nagle… nastajaszczą Europejką.

Znane są już liczne miejsca zbrodni UB, popełnionych na Polakach po tzw. wyzwoleniu. Ale tylko niektóre z nich wywołały oddźwięk międzynarodowy, w dodatku tuż po ich ujawnieniu. Do takich zaliczyć można ohydne zamordowanie kilkunastu młodych ludzi w Siedlcach w nocy z 12 na 13 kwietnia 1945 r. przez funkcjonariuszy Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego.

Jest rzeczą zastanawiającą, jak stosunkowo mało znamy historię najnowszą, szczególnie tego okresu, który powinien zapaść w pamięci pokolenia Polski niepodległej. Wprawdzie już dość dużo wiemy o układach frakcyjnych w PPR i PZPR, o sposobie zdobycia i sprawowania władzy przez komunistów i ich wasali, ale druga strona barykady pozostaje nadal białą plamą.

W opisach działań konspiracyjnych polskich organizacji podziemnych podczas II wojny światowej pomija się na ogół te zagadnienia, które nie wiążą się bezpośrednio z walką zbrojną i przygotowaniami do powstania powszechnego. Szczególne zaniedbania historyków w tej dziedzinie dotyczą problemów wychowania, o ile nie odnoszą się one bezpośrednio do funkcjonowania propagandy, zaś istnienie służb duszpasterskich i ich działalność wspominana jest fragmentarycznie.

Brak jest do dziś jakichkolwiek opracowań na temat udziału tej formacji w największej walce Państwa Podziemnego z niemieckim okupantem. Nawet autorzy o proweniencji akowskiej nie mogli – z przyczyn politycznych i ideologicznych – zbytnio rozwijać tego wątku. Stąd też do dziś nie ma nawet wykazu jednostek NSZ, biorących udział w walkach Powstania Warszawskiego i nie znamy konkretnego wkładu NSZ do wspólnych działań.

Przez cały okres powojenny nie prowadzono badań naukowych nad jedną z największych organizacji konspiracyjnych, działających w Polsce podczas okupacji. Nie było ku temu warunków w kraju zdominowanym przez komunistów nie tylko w sferze politycznej i ustrojowej, ale także naukowej. Wszelkie publikacje, o ile w ogóle wspominały NSZ, ukierunkowywane były wyłącznie na aspekt doraźnej propagandy i ideologii.

Harcerstwo Polskie (krypt. Hufce Polskie), organizacja konspiracyjna polskiego harcerstwa katolicko-narodowego działająca w latach 1939-1947; Harcerstwo Polskie było niezależne politycznie i organizacyjnie, nastawione opozycyjnie do „oficjalnej” reprezentacji ruchu harcerskiego w Polskim Państwie Podziemnym – Szarych Szeregów. Utrzymywało bliskie związki z organizacjami wojskowymi obozu narodowego: …

Chyba łatwiej będzie ujawnić tajemnice zbrodni katyńskiej, aniżeli prawdę o politycznych więźniach w Polsce w okresie zwanym „błędów i wypaczeń” zamiast okresem wyraźnie zbrodni okrutnych a nawet zwyrodniałych. Nasze koleżanki z konspiracji mówiły, że Różański wyżywał się kopaniem w brzuch kobiet leżących już z pobicia na podłodze. Trudności w ujawnieniu tych spraw pochodzą widocznie stąd, że są jacyś znaczni ich protektorzy.